[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Vertalers werden niet gewaardeerd en verwachtten niet er goed aan te verdienen. Gewoon de eindjes aan elkaar knopen. Weinigen waren echt opgeleid als vertaler, maar de meesten hadden een degelijke algemene opleiding achter de kiezen en een goede taalkennis, toch van hun eigen taal. Een vriendin van me was precies zo iemand, en mettertijd kwamen er in mijn vriendenkring nog vertalers bij. Ik vond hen doorgaans veel interessanter dan andere mensen, en kwam tot de vaststelling dat ze het leven vaak op dezelfde manier ervaarden als ik. Ik had het nooit moeilijk om vrienden te maken, maar ik had altijd het gevoel dat ik ‘anders’ was, en ik ben er zeker van dat zij dat gevoel ook kenden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, beval ze mij aan als haar opvolger. Zo kwam ik terecht in de wereld van de herverzekeringen, waar ik niets van kende. Ik was bovendien de enige vertaler die ze hadden en had weinig om op terug te vallen. Maar ik stond weer een stapje verder… In mijn nieuwe baan begon ik dossiers door te nemen en vragen te stellen, en ik vroeg het bedrijf om me op verzekeringscursus te sturen. Het College of Insurance, een school voor verzekeringen, was aan de overkant van de straat, en dus ging ik in hun bibliotheek bladeren in brandveiligheidsvoorschriften, verzekeringspolissen en brandblussercatalogi. Ik kreeg iets in de vingers waar ik me voorheen nooit helemaal in kon laten gaan: opzoekingswerk. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor het verzekeren van een kerncentrale, kreeg ik telefoon van de chef van die afdeling, die me feliciteerde met het geleverde werk. “Het steekt gunstig af tegen wat we gewend zijn”, zei hij. Wat een opsteker! Het zat zo: ik had in de dossiers een document gevonden dat leek op het mijne en probeerde me daarop te baseren. Maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord voor ‘celkern’ had gebruikt in plaats van dat voor ‘reactorkern’, realiseerde ik me dat ik aan die dossiers niets had. Ik stak de straat over naar de bibliotheek en zocht op het trefwoord ‘kerncentrale’. Ik vond meteen alle termen die ik nodig had. Tegenwoordig is er natuurlijk veel meer nodig om een goeie vertaler te zijn. [...] |